çenemi tutamıyorum ben anladım. bazen ya çok sivri dilli oluyorum ya da konuyu uzatıp rahatsızlık veriyorum. lisedeki asi tavırlarım asi cümlelerime dönüşmüş olsa gerek. bazen kendime inanamıyorum. bunu ben şimdi neden dedim diyorum kendi kendime.. ne gerek vardı onu kırmaya. günüm kötü geçmiştir büyük ihtimal ya da daha büyük ihtimal sıkılmışımdır. ama bunu karşı tarafa yansıtmak ne kadar doğru ?
hiç de önemsemediğim birinden 4 yıl önce çok anlamlı bir şey öğrenmiştim.
bana karşı zaman zaman bu tarz cevap verilirse kendime gelebilirim diye düşünüyorum ( kendimi ne yargılarmışım heytt !!! ).
ona sinirlenip bi kaç cümle etmiştim. sen de boşalt sinirini cevap versene dediğimde :
'' aynı kişi değiliz, sen sinirleniyorsun bana öfkelisin diye benim de sana bağırmam gerekmiyor '' demişti. ve bu cümle beynime kazındı.
başkaları sinirliyken ya da bambaşka bi haldeyken o durum beni o kadar çok etkilemiyor artık. yani aramızda şeffaf bir perde var gibi. aynı ortamdayız aynı şeyleri konuşuyoruz ama aynı frekansta değiliz.
sanırım benim sivri dilime karşın bazen tartıştığım insan da böyle yapmalı. yani ben onla dalga geçiyorum diye o da bana hemen hakaret etmemeli. çizgisini bozmamalı. perde kalmalı arada. böylece ben dediklerimden utanırım mevzu da fazla büyümez.
kontrol kontrol kontrol...
karşıdaki sülelene de küfretse susmayı bileceksin arkadaş !
Kayıtlar
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder